woensdag 23 augustus 2017

Een regenboogboekentas

Ik heb eigenlijk helemaal geen tijd om te bloggen vandaag. Maar die boekentas staat in mijn ooghoek te lachen, dus ik dacht: ik zwier het er maar op!
Na 1000 ontwerpen met flamingo's, prinsessen, hartjes en andere girly stuff, wist Norah me te zeggen dat ze een boekentas met een regenboog wilde. Superleuk, dat zou het worden, en dat werd het ook! Tadaaaa!

O ja, leuk weetje: de boekentas maakte ik volledig in ecologisch gelooid leder. Dat wil zeggen dat er geen chroom, maar boomschors werd gebruikt om te looien.
En op de foto zie je het niet zo goed, maar in het echt glittert het leder. Ik heb iemand blij gemaakt! :-)
 (Voor wie het zich afvraagt: nee, wij verkopen voorlopig nog geen boekentassen bij Atelier Feryn. Maar ze komen er aan, ooit op een dag! Met een beetje geluk tegen volgend schooljaar, wie weet...)
 









vrijdag 18 augustus 2017

De slotshow

Zomervakantie, het zit er bijna op.
Hoewel Norah heel veel dingen graag doet, kan ze zich blijkbaar niet zo erg lang concentreren. De dagen verlopen dus van de hak op de tak, en de verveling ligt vaak op de loer.
Om de vakantie wat te doorbreken schreef ik Norah en Rube in bij 2 kleuterkampjes. Een leuk gegeven, zowel voor hen als voor mij (werken met verveelde kleuters aan mijn been is niet zo bevorderlijk voor de productiviteit).

Vandaag was het slotdag van het kamp, en naar gewoonte is er dan een ‘show’. Dat stelt niet zoveel voor, maar de kindjes vinden het toch wel spannend. En ondanks het feit dat geen enkel kind er in slaagt synchroon te dansen of luid genoeg te spreken, bestaat het publiek enkel uit apetrotse ouders en fiere grootouders.

Rube was een ridder, die hand in hand met een prinses een diepe buiging kwam maken. Na zijn show moest hij nog even wachten op het bankje aan de zijkant.
Ondertussen kwam Norah - geschminkt als een Chineesje - aan de hand van enkele tekeningen demonstreren waar rijst vandaan komt. Mijn blik dwaalde af en toe af naar het wriemelende kleutertje aan de zijkant.


Rube, een klein lijfje met een veel te grote portie energie, was dankbaar dat het publiek zo talrijk aanwezig was. Hij maakte een diepe buiging om zijn show te openen en liet het bankje voor wat het was. Dat naast hem enkele kinderen het beste van zichzelf gaven in een dierendans, kon hem niet deren, dit was zìjn moment.
De pirouettes, gekke passen en bizarre bewegingen volgden elkaar vlot op. Af en toe deed hij er een knipoog tussen. En een goedgekozen lach om het publiek te imponeren.
Zijn podium rees duidelijk hoger dan dat van de dansende groep die een zorgvuldige poging deed de boel te redden.
Een moni kwam zacht aangelopen. Ze hield zich zo dicht mogelijk bij de grond, om het optreden niet te storen, en kwam de ster vriendelijk verzoeken nog even op het bankje plaats te nemen.
Het kleutertje luisterde braaf, en wierp een onhandig verleidende knipoog naar zijn publiek. Enkele ouders gniffelden.
Als een volleerde acrobaat haalde hij zijn beste bank-kunsten boven. Ja, ook het bankzitten kon opgefleurd worden. Hij genoot van de aandacht.
Wild zwaaiend met zijn benen startte hij met deel 2 van de show. Zijn ogen blonken. Na elke beweging volgde een knipoog of een buiging. En toen hij zò enthousiast zijn benen in de lucht gooide dat hij de wetten van de zwaartekracht niet meer respecteerde, viel hij achterover van het bankje.

Mijn moederhart voelde een kleine stroom adrenaline. Want hoe hilarisch het ook is, een artiest die van het podium valt voor zijn publiek, dat is gênant, daar zijn we het over eens.

Even wist het publiek niet goed naar waar gekeken. De dansende groep was aan zijn laatste passen aangekomen.

De artiest klauterde overeind, de muziek stopte. De kinderen van de dierendans verlieten het podium.
Het hoofd van Rube verscheen stokstaart-gewijs van achter de bank. 

‘Dat was zo cool!’, riep hij luid.
Het publiek applaudisseerde.