Naar de grote school

Het is vakantie!
Sta me toe blij te zijn, ook al heb ik zelf nog geen verlof. Het wegvallen van de ochtendrush voelt als een ontspannen begin van de dag. Ook al wil dat zeggen dat we 6 kinderen (3 van mezelf en 3 van zus Yanne) fulltime moeten meenemen naar ons Atelier.

Gisterennamiddag - eerste halve dag vakantie - begon al veelbelovend. Terwijl Bores verzekerde dat hij Lucie telkens binnen de 10 seconden op de grond kreeg (die zou judo moeten gaan doen, echt),  plaste Rube nogmaareens in zijn broek, met de mededeling: 'maar het is niet erg hoor, mama' (als hij het zelf zegt...). Tuur kon zijn enthousiasme niet kwijt, dus ging hij een beetje kleintjes ambeteren. En Anna was moe. Zo moe dat ze de hele tijd huilde. (Dat heb ik nooit gesnapt. Als ik moe ben, schakel ik automatisch over op energiebesparingsmodus. Een vermoeid kind zet in op decibels, alsof dat zal helpen.) Norah kreeg een woedeuitbarsting, iets met een splinter en dat ze naar tv wilde kijken. En Lucie, het kleinste exemplaar en de dupe van dit alles, wilde enkel op de arm zitten om aan dat geweld te ontsnappen.
Kinderen meenemen naar het werk, het was een superkeuze, maar af en toe verlangen we toch tot ze allemaal naar school mogen gaan.
Maar die ochtendrush die wegvalt, dat maakt dus dat ik tòch van vakantie hou.

Norah moet veranderen van school. De derde kleuterklas is voorbij, tijd dus voor 'de grote school'.
Daar sta je als ouder. Met als enige bagage je eigen ervaringen. En nu is het jouw verantwoordelijkheid te beslissen in welke school jouw kind zal passen.
Ik heb lang gezocht naar de handleiding van onze kinderen. Zo een briefje waar zwart op wit staat: 'U kocht een Norah, proficiat. Om optimaal van de talenten van dit kind te kunnen genieten, is het aangewezen uw Norah in te schrijven in school X. Op die manier zullen alle functies benut worden, zonder vroegtijdige sleet te vertonen.'

We schreven Norah in. In een school die niet op ons lijstje stond (waarom eigenlijk niet?), maar waar we toch ons hart verloren.
We besloten alle goedbedoelde raad naast ons neer te leggen en te gaan voor het buikgevoel.

Met het idee 'het talent komt wel bovendrijven' en 'beter gestimuleerd worden in iets wat ze graag doet, dan geduwd worden in een richting die niet de hare is', gunnen we ze een schoolcarrière vol creativiteit en natuurbeleving.
En met dat idee zetten we de vakantie in.

(O ja, wegens inschrijvingsstop schreven we ook Rube onmiddellijk in. Exit klein kleuterschooltje voor ons dus.)