Het is stil als ik beneden kom. Dries ligt in de zetel met een doekje op zijn hoofd, terwijl Norah en Rube met een serieus gezicht door de kamer lopen.
‘Sssssssst!’, zegt Norah als ze me ziet, ‘papa moet geopereerd worden. Het is heel erg!’
Op het blad in haar hand staan enkele tekeningen in vakjes.
‘Ik heeft foto’s moeten maken’, zegt ze, ‘dit is een voet met een barst, en hier staat een tand met een gat. In papa’s elleboog zit ook een spin die ik er uit moet halen en in zijn andere voet zijn er 2 botten te kort. En ja… hij gaat een bril moeten dragen.’
De ernst in haar gezicht is aandoenlijk.
Ondertussen dient Rube zwijgend nog enkele spuiten toe.
Norah richt zich terug tot Dries.
‘Wat is jouw naam meneer?’, vraagt ze serieus.
Zonder het antwoord af te wachten noteert ze ‘PAPA’
‘En waar heeft je last van?’
‘Eigenlijk nergens’, zegt papa lachend.
Het doktersmasker van de kleine dokter maakt even plaats voor een geïrriteerde blik. ‘Alsof hé, papa!’, gromt ze.
Ze neemt papa’s hand en tovert een stift tevoorschijn. In het midden van zijn hand tekent ze een dik kruis.
‘Zo’, zegt ze, ‘dit is omdat je bij de dokter bent geweest.’
Op het andere hand staat ’73’, het nummer van ons huis, bij wijze van identificatie.
In een waar doktershandschrift krabbelt het geconcentreerde meisje er op los, terwijl ze met een gemeende blik instructies geeft. Op papa’s hand verschijnt een onleesbaar voorschrift.
De Kleuterdokter benadrukt het belang van een bril. De overige kwalen zijn met de ingreep van daarnet vlotjes weggewerkt.
‘Weet jij de brillenwinkel zijn?’, vraagt ze, ‘kijk, dit staat op de deur.’ Ze tekent het logo van de opticien.
‘En de deur ziet er zo uit’, voegt ze er nog aan toe. Terwijl ze 2 rechthoeken tekent, legt ze uit dat het schuifdeuren zijn die automatisch opengaan.
‘Voilà’, zegt dokter Norah, ‘zo moet het wel lukken.’
‘Maar toont u het zéker nog eens aan uw vrouw!’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten