Een kleine vakantie

We gingen op vakantie naar de Beekse Bergen, net over de Nederlandse grens. Een weekendje maar, dat heb je als je niet samen verlof hebt.
1.30u rijden is nét overbrugbaar, in ruil voor 3 dagen plezier. Met 3 kinderen die niet van de auto houden zou ik een verdere bestemming nog niet zien zitten.

'Mama, ik heeft pijn in mijn buik, net als in opa's auto!' zegt Norah met een bleke snoet.
Ik begrijp onmiddellijk wat ze bedoelt, het katapulteert me even terug naar mijn eigen jeugd. Naar de mooie uitstapjes en reizen, én de bijhorende blauwe potjes die mama meenam. Ooit hadden ze gediend voor plattekaas, nu dienden ze voor snoepjes en tussendoortjes. En de lege exemplaren die ze meebracht waren de spuugpotjes van dienst.
Rube houdt ook niet van de auto (jawel, van de auto op zich wel, maar van het rijden zelf niet zo) en hij maakt zich dan geweldig boos op een peuterpuberlijke manier: met de nodige decibels.
Dat zorgt er dan weer voor dat Bores niet kan slapen en gefrustreerd wordt.
1.30u rijden is met de nodige kindercd's en tussenstops dus nét overbrugbaar. (Toegegeven, het zijn vooral Dries en ik die luidkeels meezingen. De blikken van de kinderen verraden toch een klein gevoel van schaamte. Misschien nu nog eerder ongemak, maar er komt een dag dat het écht schaamte is.)

De Beekse Bergen, dat is de max. Dat werd al duidelijk vanaf de eerste minuut. Nederlanders zijn zo open en vriendelijk naar kinderen toe, en in het hele vakantiepark staan de kinderen centraal.
We reden op een 'tractor-trein', voeren op een grote boot, zwommen in een meer, speelden op enkele van de speeltuigen (om de kindjes kennis te laten maken met alle speelpleintjes en speeltuigen die het park rijk is, zou je een week of 3 moeten komen), probeerden een pendelbootje, smulden van verse smoothies en lekkere ijsjes, genoten van het zwembad (perfect uitgerust voor peuters!) en gingen - uiteraard - naar het dierenpark.

Omdat Norah graag de flamingo's wilde zien, deden we het park eerst te voet.
Haar oogjes blonken bij de ontmoeting met haar lievelingsdier. Al was het rozegehalte van de beestjes toch een tikkeltje teleurstellend.

'Ze zijn wit hé, mama...' (de mondhoeken zoeken even hun weg, dit kan nog alle kanten uitgaan)
...
'Nee, het is niet waar, ze zijn heel licht roze. En onder de lichtroze veren zitten zéker donkerroze!' (Voilà, dat heeft ze zelf mooi opgelost.)

De Beekse bergen staat bekend om zijn autosafari. Dan mag je met je eigen auto een parcours door het park rijden. Recht door de dierenverblijven heen.
Terwijl je nog nageniet van het jachtluipaard dat zonet je pad kruiste, komen de giraffen met hun tong de ruiten van je auto wassen.
Bores deed er de schrik van zijn leven op. Hij stond gezellig wat naar buiten te kijken en te roepen naar de giraf die op veilige afstand stond, als het beest zich omdraait. Wegens lange nek staat de kop van het beest in 1 vlotte beweging nét voor Bores zijn gezicht, die van zijn kant met een schreeuw achterover valt. Dit had hij niet verwacht. :-)

Rube - die nog steeds dierlijk gedrag vertoont als het op zindelijkheid aankomt - had geen enkel accidentje. Dat alleen al maakte het weekend geslaagd.

Dus met een blij gevoel waagden we ons aan de autorit richting huis.

'Papa, ik moet pipi doen', klonk het na 5 minuten.
We waren al zo'n 3 kilometer van ons vakantieverblijf verwijderd.
Rube's gezichte maakte duidelijk duidelijk dat het eigenlijk al te laat was.

Terwijl we de bagage opengooiden, op zoek naar reservekledij, zetten we Rube even op het potje. Vooral uit principe, iets met een mentale link leggen tussen potje en pipi.

Rube installeerde zich als een echte man die zijn ochtendlijk momentje neemt.
Hij deponeerde een kasteelkaka om u tegen te zeggen.

Daar stonden we dan. Met een drol die rechtstreeks uit het olifantenverblijf kon komen, en die we op subtiele manier moesten laten verdwijnen.
Dries plaatste het potje in een plastic zak. En we stapten het hotel naast ons binnen.
Op de een of andere manier had ik me comfortabeler gevoeld bij een vuil eettentje dan bij deze Van Der Valk die met zijn tapis-plein, lederen stoelen en sfeerverlichting de boel alleen maar hilarischer maakte.
We stapten zo horizontaal mogelijk, om het kakamonster niet over de rand te laten gluren. En we onderdrukten de slappe lach toen we aan de receptie van het chique hotel stonden met een kaka in een zakske. Even hebben we het gevoel een overval te gaan plegen, ons wapens gloeiend in de zak.

(Na het netjes deponeren van de prestaties van zoonlief in het chique hoteltoilet, dronken we uit beleefdheid nog een koffie in de bar.)

Een paar minuten moet zowat het maximum zijn voor een autorit zonder stoten. Hoe doen andere ouders dat toch, om hun kinderen mee te nemen naar Zuid-Frankrijk? Als er een geheim recept is tegen plotse behoeftes, misselijke kleuters en gefrustreerde baby's, dan horen wij het graag!

Met plezier naar bed

Ok, het moest er ooit eens van komen. Bores werd vandaag 10 maanden, en het moment leek me rijp hem kennis te laten maken met zijn bedje.
Met 'zijn bedje' bedoel ik de cosleeper die deel uitmaakt van ons familiebed.

Bij het bouwen van het bed hadden we de bedoeling de kleine baby die Bores toen was, in die cosleeper te laten slapen.
Dat is er echter nooit van gekomen. Het kleine jongetje aardt perfect in het midden van het bed, heerlijk tussen mama en papa in. Nooit zonder deken, nooit zonder warme armen om in te nestelen.
In slaap vallen met een poepke dat heen en weer schudt van de onhoudbare gezelligheid. Probeer hem maar eens ongelijk te geven.
Dus avond na avond valt Bores in slaap in de zetel of in mijn armen, om dan zijn nacht in bed verder te zetten van zodra ik ook ga slapen. Een imaginaire navelstreng geraakt moeilijker doorgeknipt dan een echte.

Vandaag zou ik me dus aan het bedje wagen.
De 3 kindjes waren zo moe dat er geen geluid meer uitkwam. Dat is een uiterst zeldzame situatie (ik genoot). Dus het leek me het ideale moment.
En dat was het ook. De poep van Bores schudde heen en weer in de lakentjes en hij draaide zich onmiddellijk in zijn favoriete slaaphouding: op de buik, armen omhoog, knietjes tot bijna onder de oksels en de poep in de lucht.

Met een gerust hart verliet ik de kamer. Wat een makkie!

Ik verwachtte verdriet of op z'n minst wat boosheid, maar het kwam niet.
Dus na een minuut of tien, misschien vijftien, ging ik stilletjes een kijkje nemen.
Een lief slapend baby'tje in zijn eigen bedje, dat moest ik met mijn eigen ogen kunnen bewonderen.

Bij het binnengaan van de kamer klonk een schreeuwtje. Geen verdriet, maar geweldig plezier.
Daar stond hij, onze kleine baby: in zijn blote fluit (zeg maar 'fluitje'), recht in zijn bed, met de babyfoon in zijn handen. De knopen van zijn T-shirt stonden open en de lakentjes waren deskundig van de matras gehaald. De pamper trof ik enkele meters verder aan.
(Ondertussen lag Rube, Koning der Krapuultjes, vredig te slapen. Geen paniek, de opvolging is verzekerd!)

Het was een geweldig succes, dat bedje. Al had de zoon niet echt door wat de bedoeling was.

Een fotoverhaal - foto 3

Elke maand maak ik een foto van onze kinderen. Op dezelfde plaats, in dezelfde sfeer. En elke maand vertel ik hen een piepklein beetje over zichzelf.
Opdat we de kleine momenten in hun opgroeien niet zouden vergeten.

Juni 2016

Wat een geluk dat ik de maandelijkse foto netjes in mijn agenda heb gezet - voor de komende 4 jaar. Want ik kon niet geloven dat het alwéér foto-tijd was. Met mijn neus op de feiten gedrukt: de tijd vliegt. Even knipperen met mijn ogen, en de maand is alweer om.

Norah - 4 jaar 9 maanden

'Mama, heeft een zeemeermin botten of graten?' vraag je.
De vragen die je je stelt op deze leeftijd zijn tegelijk heel erg slim en toch zo kinderlijk.
'Botten', denk je zelf, 'want die mogen we nooit opeten. Dunne graten mogen we soms wel opeten, zoals bij die vissen die papa koopt (maatjes). En omdat ik nooit een zeemeermin wil opeten, denk ik dat er botten in zitten.'

Deze maand had je windpokken. En waar je aanvankelijk heel erg trots was op die rode stippen, moest je na enkele dagen toegeven dat het eigenlijk alleen maar verschrikkelijk vervelend is om constant jeuk te hebben.

Je bent helemaal klaar voor de derde kleuterklas. De juffen omschreven je op jouw 'klasherinnering' als 'creatief, pienter en vrolijk'. En daar ben ik trots op!

Rube - 2 jaar 9 maanden

Daar waar je enkele weken geleden nog heel frequent op nachtuitstap ging en het bedritueel vaak langer duurde dan een standaard voetbalmatch, ga je nu flink naar bed.
Meestal toch, want terwijl ik dit schrijf ben je net de salon binnengeslopen. Van kop tot teen ingesmeerd met een dikke laag muggenzalf.
Maar meestal gaat het dus goed. En op een kort troostmoment na, blijf je bijna elke nacht in bed.

Ook jij had windpokken deze maand. Sindsdien worden de slechteriken in jouw spel steevast 'de Windpokken' genoemd. 'Aaaaaa, mama, vlugge stoppen (=vlug verstoppen), de Stoute Windpok gaat ons pakken!!'

Je eerste weken op school zitten er op, en nu is het tijd om even te bekomen. Voor jou, maar ook voor je klasgenootjes. De juf vroeg me jouw nageltjes kort genoeg te houden, om de verwondingen bij jouw gevechtspartners te beperken.
We hopen op veel zon deze zomer, zodat je wat gaat rijpen. In september mag je dan met hernieuwde (en liefst positieve) energie starten in de eerste kleuterklas.

Bores -  9 maanden

Boresje, elke blik op jou tovert een glimlach op mijn gezicht.
Vorige maand maakte je motorisch een geweldige vlucht, deze maand doe je het rustiger aan. Je bent niet meer roekeloos zoals je was, maar eerder beredeneerd. Je besefte dat je écht nog niet alleen kan stappen. (Dat besef kwam er nadat je het eerst geprobeerd had. Maar na enkele botsingen met de vloer, nam je zelfvertrouwen toch wat af).
Mét steun voel je je wel heel zeker. De term 'loopwagentje' neem je erg letterlijk. Aan een hilarische snelheid ren je met dat ding het atelier door.

Vaste voeding lukt nog steeds niet goed, maar misschien hebben de 2 nieuwe tanden daar wel iets mee te maken?

En ja, ook jij werd gevangen door de Stoute Windpokken.
Vanaf nu geen roodgestipte kindjes meer bij ons. De windpokkenwind is gaan liggen.