En toch gaat het goed.

Ik moet zowat de slechtste blogger ter wereld zijn. 1,5 jaar geleden startte ik vol goesting een blog, en sindsdien postte ik 3 berichten. Auwtsj…
Misschien was de opzet van mijn blog niet breed genoeg. Want als je als jonge mama een zaak start, heb je slechts weinig ruimte om in je vrije tijd ook nog eens helemaal aan het knutselen te slaan.
En toch voel ik een vreemde nood om bepaalde elementen met de wereld te delen. Dingen waar ik trots op ben, zoeken een bewonderende blik. Zaken waar ik mee worstel, willen een luisterend oor. Ik wil verhalen vertellen en gedachten fluisteren.

Misschien heeft deze nood aan een uitlaatklep te maken met de dood van mama, anderhalve maand geleden. De eerste dagen staat er voor elke traan een schouder klaar. Maar ondertussen zijn we enkele weken verder en gaat het leven weer zijn gewone gang. Huilen is - voor mezelf - minder gepermitteerd en ik kan overtuigd zeggen: ja, het gaat goed! Dat ik samen met mijn zussen een geweldig team vorm, zorgt er voor dat we een gemeenschappelijk verdriet samen kunnen dragen.

Maar de laatste dagen kopt het soms stevig binnen. Mama’s verlof heeft lang genoeg geduurd, en ze mag stilletjes aan terug naar huis komen. Zodat ik het doodsprentje kan tonen en over de uitvaart kan vertellen. Zodat we kunnen lachen om het absurde moment dat we afscheid van haar namen. Zodat ik kan vertellen over de zaak die zo goed gaat, mijn nieuw bed eens kan tonen, de - meestal - betere nachten kan delen.

Zodat zij 's ochtends kan binnenspringen om te vragen of ze Norah naar school moet brengen, me even terecht kan wijzen dat ik mijn vitamines wederom vergeten was. Zodat ze vol moederlijke energie een tas verse gemberthee voor me kan maken om mijn vermoeide kop te verkwikken.

Mijn zus Yanne werd gisteren mama van een prachtige dochter. Dat ze dit niet zal kunnen delen met mama, daar was op voorbereid. Maar dat ze niet even een sms’je kan sturen om te vertellen dat haar kersverse baby zwart haar - stel je voor, na twee wittekopjes! - heeft, dat is bikkelhard.

En toch gaat het goed, ja. We houden nog meer van het leven dan tevoren, zijn nog trotser op wat we doen. We zien de kleine gelukjes groter dan ooit en leren in woorden gieten wat nooit eerder werd benoemd.

Zoals Lize het zo mooi kan zeggen: we schilderen verder in de kleuren waarmee zij ons leven kleurde.